کلیسای کوچک زیر زمینی در مکزیک اثر کابررا ارکس
استودیوی معماری Cabrera Arqs مستقر در مریدا، یک فضای زیرزمینی مذهبی، واقع در شبه جزیره یوکاتان مکزیک به نام «کلیسای زمین» را طراحی کرده و ساخته است. بدون آنکه بخواهند یک نقطه عطف مذهبی به منطقه تحمیل کنند؛ معماران، این کلیسا را به عنوان یک محل برای اجتماعات، تأمل، سکوت و دعا، نزدیک طبیعت اطراف طراحی کرده اند. «کلیسای زمین» اثر کابررا آرکس در مرز بین یک مجتمع مسکونی روستایی و یک شهر کوچک واقع شده است. ساختمان بخوبی در فضا و چشم انداز اطرافش در هم آمیخته و گویی ناپدید شده است. با این حال بخوبی به عنوان یک عنصر تفکیک کننده میان دو قسمت مسکونی عمل می کند. این کلیسا برای ایجاد رابطه‌ای درخور با محیط طبیعی و همچنین ارتباط میان کل جامعه با اعتقادات مختلف مذهبی طراحی و ساخته شده است.
در بدو ورود به محوطه، بازدیدکنندگان در ابتدا با سازه ای بتنی روبرو می شوند که در یک مسیر طولانی در شیبی نه چندان زیاد طراحی شده است. با همراهی درختان چاکا در اطراف، این مسیر به اعماق زمین منتهی می شود، جایی که دیوارهای آن بصورت اکسپوز از بافت های طبیعی و لایه های زمین شناختی تشکیل شده‌اند. بعد از اتمام مسیر، کلیسا با دال بتنی بزرگ که از یک طرف به طرف دیگر گسترش یافته است، مانند هواپیمایی که در بالای دیوارهای سنگی قرار دارد، به میهمانان خوش آمد می‌گوید. این دال از طاقهای نیم دایره شکل تشکیل شده است که یادآور کلیساها و دیگر بناهای دوران استعماری آن منطقه است. همچنین تمامی متریال استفاده شده در این ساختمان، دارای تم روستایی هستند که یادآور رابطه معنی داری با طبیعت هستند.
دو ردیف نیمکت مسیر را باریک می کنند تا فضای اصلی را که همان محراب است تشکیل دهند. محراب که مهمترین قسمت کلیسا است، انگار انتهای غاری با یک طاق روباز است که پنجره‌ای به بهشت باز کرده است. در اینجا، کابررا آرکس آب را به کار گرفته است تا یاد آور چاه غارهایی باشد که در آن منطقه بسیار یافت می‌شوند. چاه غارهایی که به دلیل نوع خاص خاک زیرین این شبه جزیره (شبه جزیره یوکاتان که کلیسا در آن واقع شده است) ایجاد شده‌اند. عنصر آب احساس انزوا و خلوت این عبادتگاه را تشدید میکند و فضای ایده آلی برای بازگشت به خویشتن و تأمل را فراهم میکند.
«کلیسای زمین» طراحی نشده است تا حس و تجربه خاصی را به بازدیدکنندگان القا کند، این بنا به گونه ای طراحی شده است که توسط بازدید کنندگان آزادانه تفسیر شود. از مهمانان دعوت می شود تا بسته به لحظه، آب و هوا، نور و زمان هر طور که بخواهند آن را مشاهده و تفسیر کنند. تنها دو عنصر در متن این بنا وجود دارد که به نوعی به آن تحمیل شده و بارز هستند؛ اول، «سردر» ورودی است که ورودی این بنا را به گونه ای جدید تفسیر میکند. جایی که سفر به کلیسا آغاز می شود و جایی که بازدید کننده شروع به جدا شدن از محیط بیرونی میکند. دوم، «صلیب» که روی سطح زمین و در لبه‌ی سقف روباز (Void) که یادآور چاه غار است واقع شده است و در اسلب‌های بتنی پیش ساخته بصورت فضای منفی تعبیه شده و این امکان را ایجاد میکند تا کلیسا از دور قابل شناسایی باشد.
